Jaśminowo-mimozowe gąszcze, czyli Givenchy „Amarige”

Givenchy „Amarige”



Mimo użytych w tej kompozycji licznych nut zapachowych, od początku do końca króluje głównie żółta mimoza. Zapach tych pochodzących z Australii kwiatów jest gęsty, miodny i tropikalny. Obecne są również bardzo wyraźnie akacja i jaśmin, takie wprost z parnej czerwcowej nocy. Te perfumy to jak zanurzenie się w ekstatycznym morzu upojnych kiści białych i żółtych kwiatów. Jest emocjonalnie a jednocześnie beztrosko.

To typowy dla lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych (wydany w 1991) bogaty bukiet zapachowy, bez wielkich subtelności, za to z ogromna siłą projekcji. Nic nie zakłóca słodkiej kwiatowości w miodowym wymiarze – giną gdzieś w niebycie wymienione wsród składu nuty drzewne – brazylijskie drzewo różane, sandałowe i cedr.

„Amarige” przypomina w tym nieco „Poem” Lancome, ale jest oryginalniejszy i bardziej charakterny. 

Przez to, że nie ewoluuje, jest linearny, od początku do końca bez żadnych meandrów i szufladek, może być postrzegany jako mało wyrafinowany, ale nie można odmówić mu kuszenia i kokieterii. To woń kobieca, nie dziewczęca, odpowiednia dla tych pań, które nie wstydzą się odważnej, uwodzicielskiej zmysłowości. „Amarige” idealne będą na wieczór, nocne wyjście czy randkę, zwłaszcza gdy chcemy kogoś olśnić i schwytać w sieci swych kobiecych powabów. Dodatkowo, jest bardzo trwały, powiewy zapachu czuć przy każdym ruchu ciała przez wiele godzin po aplikacji. 

Nuty: tuberoza, mimoza, gardenia, ylang-ylang, kwiat pomarańczy, jaśmin, akacja, drzewo sandałowe, brzoskwinia, goździk, śliwka, neroli, wanilia, ambra, nuty drzewne, czerwone jagody, brazylijskie drzewo różane, fasolka tonka, czarna porzeczka, piżmo, orchidea, mandarynka, cedr, liść czarnej porzeczki, róża, fiołek. 

Welcome to my nightmare – „Funeral home” Demeter

Demeter „Funeral home”

Nie da się ukryć, że już sama nazwa produktu firmy Demeter, „dom pogrzebowy” kusi by się z nimi zapoznać, chociażby jako z perfumiarskim kuriozum.

Spodziewałam się po tym zapachu posępnego gotyku, ale w formie raczej niedosłownej, z nutą romantycznego piękna jaką może nieść  śmierć młodych i pięknych ; czegoś w rodzaju „Ofelii” Johna Everetta Millais czy wiktoriańskich „park cemeteries”.  Natychmiast po aplikacji pojawił się natomiast zapach rozkładu i śmierci, zbutwiałych ubrań, które po pogrzebie krewni wyrzucają z szaf zmarłej staruszki, gnijącego w ziemi drewna trumny, ekshumacji, gdzie wyciągane z ziemi ciała wyglądają, cytując Mirona Białoszewskiego, „jak kotlety obtoczone w bułce”. To nie jest romantyczny pogrzeb młodej damy przy świetle księżyca, jak z dziwiętnastowiecznych obrazów, tylko śmierć całkowicie materialna i cielesna, gnicie ciała, złowrogość przemijania czekająca za każdym rogiem. To pokryte rdzą i kurzem wnętrza z japońskich gier, survival horrorów typu Silent Hill czy Forbidden Siren, pełne starych fotografii ludzi, którzy dawno umarli i rozpadających się sprzętów. Zapach uwiądu i zapomnienia łączy się w tych perfumach z wonią sterylnej chemii, która to właśnie kojarzy się z procedurami domów pogrzebowych, takimi jak konserwowanie czy balsamowanie zwłok.

Wydźwięk „Funeral Home” jest o tyle zaskakujący, że żadna z nut zapachowych, no może oprócz tradycyjnie kojarzącej się z cmentarzem chryzantemy, nie wskazywała na taki efekt. Mieszanka kwiatów (lilia, goździk, mieczyk), trawy i drewna mahoniowego nieoczekiwanie stworzyła odpychające wręcz wrażenie.

Przyznam, że testowanie „Funeral Home” było traumą jakich mało. Perfumy po prostu wżarły się w nadgarstek i nie chciały odejść, mimo wielokrotnego szorowania wodą i mydłem. Powoli zaczęłam obawiać się już, że zostaną ze mną na zawsze, niczym jakiś demon z horroru 😉 Szczęśliwie, zapach ten, najbardziej straszliwy na początku, po kilkudziesięciu minutach koszmarnego „memento mori” kiedy po prostu dusi swoimi trującymi trupimi wyziewami, przeobraża się w woń plastikowych nagrobnych kwiatów, co jest już nieco łatwiejsze do zniesienia.

Nutylilia, goździk, chryzantema, trawa, mieczyk, mahoń, nuty orientalne.