Opublikowane w

Różowy dmuchany flaming – Versace „Bright Crystal Absolu”

 

Versace „Bright Crystal Absolu”

 

„Bright Crystal Absolu” to zapach wyraźnie owocowy, z dość mocną plastikową nutą i zdefiniowanym charakterem, dużo ciekawszy od swojego nijakiego brata „Bright Crystal”.

Najintensywniej wyczuwalny w tej kompozycji jest granat zmieszany z rześką piwonią i przybrudzony nieco drewnem mahoniowym. Dzięki obecnym w składzie malinie i owocowi yuzu jest mocno owocowo, soczyście, słodko ale i z rześkim wątkiem cytrusowym.

Zapach nie jest aż tak oczywisty, jak możnaby było się spodziewać po innych przedstawicielach kryształowo-diamentowej rodziny Versace, za to dość mocno syntetyczny. Syntetyczność ta jednak wyrażona jest w przemyślany, nowoczesny i zamierzony sposób i jest częścią konwencji beztroskiej zabawy i lekkiej ekstrawagancji, w jakiej utrzymany jest „Bright Crystal Absolu”.

Wielbicielom kompozycji skrojonych zgodnie ze współczesnymi trendami i soczyście owocowych, a jednocześnie mających indywidualny charakter, zapach ten z pewnością może się spodobać. Jest letni, wręcz plażowy, a obecna w nim plastikowo-owocowa nuta przywodzi na myśl zapach tworzywa z którego robione są unoszące się na wodzie dmuchane zabawki. Nic tu nie jest na serio, Bright Crystal Absolu bawi się konwencją jaskrawej, krzyczącej, nieco kiczowatej owocowości. Perfumy te są jak dmuchany różowy flaming na wodę – niespecjalnie wyrafinowane, ale całkiem urocze w swojej stylistyce i kategorii. Trwałość i projekcja na średnim poziomie.

Nuty: piwonia, malina, granat, yuzu, lotos, magnolia, piżmo, nuty wodne, mahoń, bursztyn.

Opublikowane w

Liliowo-frezjowy bukiet Ofelii – Diptyque „Ofresia”

Diptyque  „Ofresia”

 

Ofresia to niewątpliwie zapach jednoznaczenie kwiatowy. Jego trzon i głównie wyczuwalny składnik stanowi frezja, zmieszana co najmniej w proporcjach pół na pół z lilią, która oficjalnie nie figuruje w składzie. Wyjaśnieniem tego może być fakt, że aromat frezji w perfumiarstwie nie jest zazwyczaj uzyskiwany z czystego olejku tego kwiatu, lecz jako kombinacja z innymi składnikami, na przykład dodatków jaśminu czy nut zielonych, alfa-terpineolu czy limonenu.

Kwiaty tutaj są przejrzyste, upojne, anielskie, wręcz uduchowione. To transparentne płatki prześwietlone chłodnym światłem księżyca.

Zapachu zielonych części roślin jest niewiele, tylko czasem gdzieś daleko w tle przemknie delikatna omszała zieloność. Perfumy Diptyque to oda do czystych białych kwiatów, zimnych wilgotnym chłodem jakby leżały zatopione na dnie zimowego jeziora.

Nastrój stworzony przez opisywane perfumy to melancholia. Lilia, obok kalii kwiat tradycyjnie kojarzony z nagrobnymi wieńcami, rozsiewa w „Ofresia” upojną, narkotyczną, ale i smutną woń, jakby była kwiatem, który wyrastał w wiecznym cieniu.

Wymienianego w składzie czarnego pieprzu nie ma w tej kompozycji wiele. Ot, tylko szczypta, żeby podkreślić eteryczną kwiatową poświatę. Nut drzewnych wyczuwam jeszcze mniej.

„Ofresię” określiłabym jako perfumy lunarne, księżycowe. Wszystko tu jest świetliste, a jednocześnie ukryte w półcieniach, widmowe, dalekie i chłodne. „Rozmajaczone półsenną jawą”, jak pisał Leopold Staff w wierszu „Sad w księżycu”.

Według mnie jest to zdecydowanie najciekawsza odsłona lilii w perfumach. „Ofresia” byłaby perfumowym ideałem, gdyby tylko parametry użytkowe były nieco lepsze (są na przeciętnym poziomie) i dostępność tego zapachu na polskim rynku większa.

Nuty: frezja, pieprz, nuty drzewne

Opublikowane w

Bogactwo kipiącej zieleni – Balenciaga „Florabotanica”

 

Florabotanica to perfumy, jak sama nazwa już może sugerować, bardzo zielone. Dużo tu nut trawiastych i tych przywodzących na myśl roślinne soki i liście. Wszechobecna zielona soczystość  jest bardzo delikatnie oszklona cukrem, co łagodzi nieco gryzący wydźwięk ostrzy traw i łodyg.

Róża jest obecna tylko symbolicznie i to głównie w postaci bardzo mocno rozwodnionej wody różanej. Z kwiatów główną rolę gra tu raczej goździk i pospołu z wetwerią sprawia, że kompozycja jest bardziej wytrawna niż słodka, natomiast zdecydowanie mocno aromatyczna.  

Perfumy Balenciagi to zapach kojarzący się intensywnie z wiosną świeżą zielenią, wszechogarniającą wegetacją. 

To zieleń raczej rodem z łąk i zarośniętych chwastami ogrodów, niż ta z wystrzyżonych klombów i uporządkowanych rabatek. Florabotanica pachnie świeżym zielskiem –  wyrwanymi wraz z ziemią naręczami mięty, pokrzyw, omszałych łodyg lulka. Z czasem bledną ostre trawiaste akordy, zieleń przechodzi w stronę bardziej pastelową i rozmytą, pojawia się nieco mydlana nuta konopii i w takiej formie zapach trwa już do końca. 

Jeżeli pragniemy zanurzyć się w odmętach krystalicznej, wiosennej zieleni, perfumy te będą dobrym wyborem. Dobra trwałość i umiarkowana projekcja. 

Nuty: róża, mięta, goździk, wetyweria, konopie indyjskie, bursztyn.

 

Opublikowane w

Perfumy turpistyczne: koszmar dla koneserów – Diptyque „L`eau Trois”

Diptyque „L`eau Trois” 

Kolejne perfumy, które z pewnością dla wielu osób będą bardzo trudne w odbiorze. Częściowo może być to spowodowane datą ich powstania – 1975 rok, biorąc pod uwagę, że zapachy z jakiegoś powodu starzeją się dużo szybciej niż muzyka czy sztuki plastyczne, ale głównie jednak ich niszową naturą.

Największe podobieństwo chyba łączy „L`eau Trois” z drewnianym wnętrzem zabytkowego kościoła lub innego starego i dawno nieodwiedzanego przybytku. Ten opuszczony wytwór ludzkiej cywilizacji został jednak całkowicie pokonany i pochłonięty przez naturę. Drewno w tych perfumach marki Diptyque nie jest suchym, kadzidlanym drewnem jakie znamy choćby z Lutensowkich „Fille en Aiguilles”. To drzewo zbutwiałe, mokre od deszczu, z pełnym wachlarzem pleśniowych woni w komplecie, które powoli toczą i pożerają antyczne drewno. Sosna, obecna w składzie, występuje tu nie w postaci balsamiczno-iglastej, ale przywodzącej na myśl obumierające pod warstwą pleśni sosnowe korzenie.

Pojawia się w tych perfumach również dym – brudny, gryzący, jakby powstał z palenia stosów zatęchłych krzeseł i szaf.

Z pewnością „L`eau Trois”tworzy  niebanalny nastrój, przywołuje przeszłość, która uległa zagładzie, przesuwające się widma minionych dni i lat, ale trudno wyobrazić sobie, by ktoś chciał je nosić na codzień. Przydatne mogą być chyba tylko w celu intymnego obcowania z nimi w domu i samotnego kontemplowania obrazów jakie wywołują. Jeżeli ktoś lubi poezję skrzypiących starych schodów i pleśniejących ścian, nie budzi w nim strachu przemijanie i unicestwienie, to doceni posępny urok tych perfum.

Nuty: sosna, olibanum, mirra, rozmaryn, mirt, przyprawy, kminek.

Opublikowane w

Różany (prawie) ideał – Stella McCartney „Stella”

Stella McCartney „Stella”

Monotematyczne w zasadzie, bo oparte głównie na jednym składniku, różane perfumy wydane w 2003 roku przez projektantkę mody Stellę McCartney, córkę słynnego członka zespołu The Beatles, Paula McCartneya.

Motyw przewodni tego zapachu stanowi oczywiście róża, – dość słodka i esencjonalna, leciutko orzeźwiona przez nuty piwonii i mandarynki. Róża przedstawiona jest tu w postaci czystego kwiatu, bez żadnych kwaśno-ostrych akcentów, przypraw czy zielonych elementów łodyg i liści. Jest realistyczna raczej niż kosmetyczna, nosząc te perfumy ma się wręcz wrażenie dotyku na skórze zamszowych różanych płatków.

Pozostałe nuty, czyli bursztyn, mandarynka i piwonia, nie stanowią tu oddzielnych zapachowych bytów, są tylko przewijającymi się w tle cieniami, wydobywającymi i wzmacniającymi różane piękno.

„Stella” to kompozycja upojna, ale przestrzenna i dość lekka jednocześnie. Nie ma tu konfiturowych akcentów, czy wanilowych dosłodzeń, jest żywy kwiat, z płatkami lekko zmrożonymi chłodem porannej rosy.

Mimo swojej niewątpliwej jednolitości i niezmienności, „Stella” jest skonstruowana bardzo kunsztownie. Przy odwzorowaniu naturalnej róży udało się projektantom uniknąć pokus modyfikowania jej kosmetycznym piżmem, zagrzebywania w stosie przypraw czy przekładania paczulą.

Jedyny mankament to średnia trwałość i przeciętna najwyżej projekcja.

Nuty: róża, piwonia, bursztyn, mandarynka.

 

Opublikowane w

Dym, rosa i brzozowy zagajnik – Miller Harris „La Fumee”




Miller Harris „La Fumee”

Pierwsze uderzenie zapachu jest bardzo balsamiczne. To ucieleśniona wręcz żywica drzew iglastych, do której dołącza po chwili dymne kadzidło.

Wyraźny jest również kardamon i zapach brzozowego drewna, trochę rozwodniony, szklisty, tak jak pachnie kora sosnowa w mgliste i wilgotne poranki.

Od czasu do czasu z symfonii nut wychyla się agar i zaostrza kompozycję charakterystyczną szczypiącą w nozdrza nutą.

Nie jestem wielką fanką zapachów drzewnych, ale „La Fumee”, czyli po francusku dym, naprawdę mi się podoba. Przyprawom, balsamom i żywicom udało się stworzyć klimat lasu i żywego drewna, a nie polerowanych mebli, jak to ma miejsce w części zapachów z tej kategorii. Nie wybrzmiewa też wcale sucho, balsamy i żywice pulsują aromatycznością, drewno jest świeże i chłodno-wilgotne.

„La Fumee” nie maluje obrazu posępnego, ciemnego boru – to brzozowo-sosnowy zagajnik rozciągający się w dali rozmytą przez mgłę i żywiczne dymy linią drzew oraz warstwy opadłych igieł i brzozowych liści oszklonych zimną rosą.

Bardzo dobra trwałość, którą perfumy te się charakteryzują sprawia, że jest to zapach w swojej kategorii bliski ideału.

Nuty: kadzidło, francuskie labdanum, drzewo sandałowe, elemi, brzoza, marokański cedr, kardamon, kolendra, bursztyn, rumianek, kmin, agar, lawenda, geranium.