Opublikowane w

Koszmarny początek lecz uroczy koniec – Cacharel „LouLou”

 Cacharel „LouLou”

 

Pierwsze wrażenie po aplikacji na skórę było porażające, ale niestety z negatywną konotacją tego wyrazu. Ołowiano – kadzidlane otwarcie, spod którego później wyziera mimoza, cały czas spowita gorzkim dymem. W tej fazie perfumy te są nieco podobne do „czarnego” Salvador Dali Dali Parfum, który jednak jest subtelniejszy i bardziej noszalny. „LouLou” to mimoza zatruta smogowymi wyziewami i żrące opary z fabrycznego komina. Jeżeli ktoś lubuje się w woni spalonej instalacji elektrycznej i zwęglonych kabli, z pewnością będzie usatysfakcjonowany.

Niespodziewanie po około dwóch -trzech godzinach następuje całkowite przeobrażenie. Jadowity dym ginie, a pozostaje jedynie balsamiczna, bardzo przystępna kwiatowość. Dla mnie jednak następuje to zbyt późno ; dwie godziny chemicznych wyziewów są przeszkodą nie do pokonania. Heliotrop, lilia, mimoza i kwiat pomarańczy tworzą bardzo ładną ciepłą całość, nie pozbawioną ciężkości, ale i nie przygniatającą. W tej fazie jest to naprawdę przyjemny zarówno dla użytkownika, jak i jego otoczenia dzienny zapach, bez specjalnie niedzisiejszych nut, mimo, że powstał ponad 30 lat temu.

Podsumowując, mimo statusu perfumowej legendy LouLou, mnie niestety nimb kultowości tych perfum nie dosięgnął. Traumatyczny początek, sympatyczna końcówka, bardzo dobra trwałość to wszystko co mogę powiedzieć na ich temat.

 

Nuty: kadzidło, tuberoza, wanilia, śliwka, benzoes, chiński cynamonowiec, ylang-ylang, drzewo sandałowe, heliotrop, fiołek, irys, jaśmin, anyż, lilia, mimoza, korzeń irysa, piżmo, kwiat pomarańczy, liść czarnej porzeczki.

Opublikowane w

Garden from hell czyli Cacharel „Eden”


Cacharel „Eden”

Nie ukrywam, że byłam bardzo ciekawa „Edenu”, zwłaszcza po licznych recenzjach określających go jako perfumy kontrowersyjne i z gatunku „love or hate”. Niestety, szybko okazało się, że nie będę należeć do grona miłośniczek tego wydanego w 1994 roku zapachu.

Pierwsze uderzenie jest ostre i szyprowe, potem dominuje zatęchła nuta, ciepła nieprzyjemną ciepłotą stanu zapalnego. Kto liczy na orzeźwiającą zieloność ten srodze się zawiedzie. To raczej wysychający staw pełen butwiejących wodnych roślin i rozsypujące się ze starości, pokryte pajęczynami bukiety ukryte gdzieś w zapomnianych szafach. A jeżeli już ogród, to umierający, w fazie uwiądu, podgrzewany piekielnymi oparami i nawiedzany przez szatana, jak w wierszu Leopolda Staffa :

Przez ogród mój szatan szedł smutny śmiertelnie

I zmienił go w straszną, okropną pustelnię…

Z ponurym, na piersi zwieszonym szedł czołem

I kwiaty kwitnące przysypał popiołem

Co do użytych w tych perfumach nut, to na pierwszym planie jest smętno-jesienna paczula, przywiędła mimoza, mdły melon i nieświeży lotos. Mieszanka ta jest bardzo trwała, długo utrzymuje się na skórze, a jej duszące opary są mocno wyczuwalne przez otoczenie. Jednym słowem, „Eden” to chyba nazwa w tym przypadku ironiczna, bo zamiast rajskiego ogrodu otrzymujemy zatęchłe podziemia.

Z drugiej strony, jak wiadomo, perfumy na każdym pachną inaczej. Zależy to między innymi od ph skóry, indywidualnych różnic w wydzielaniu hormonów, diety, temperatury ciała, a recenzowany przeze mnie zapach, mimo, że mocno kontrowersyjny, osiągnął jednak sporą popularność. Ponieważ ze względu na wrodzone cechy biochemiczne mojej skóry nie dane mi było zrozumieć co w nim może pociągać, chętnie poznam argumenty miłośniczek „Edenu” , żeby poznać i docenić jego fenomen.

Nuty: mimoza, lilia wodna, paczula, tuberoza, melon, lotos, ananas, drzewo sandałowe, akacja, brzoskwinia, jaśmin, cedr, konwalia, fasolka tonka, bergamotka, mandarynka, cytryna, róża.

Opublikowane w

Jaśminowo-mimozowe gąszcze, czyli Givenchy „Amarige”

Givenchy „Amarige”



Mimo użytych w tej kompozycji licznych nut zapachowych, od początku do końca króluje głównie żółta mimoza. Zapach tych pochodzących z Australii kwiatów jest gęsty, miodny i tropikalny. Obecne są również bardzo wyraźnie akacja i jaśmin, takie wprost z parnej czerwcowej nocy. Te perfumy to jak zanurzenie się w ekstatycznym morzu upojnych kiści białych i żółtych kwiatów. Jest emocjonalnie a jednocześnie beztrosko.

To typowy dla lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych (wydany w 1991) bogaty bukiet zapachowy, bez wielkich subtelności, za to z ogromna siłą projekcji. Nic nie zakłóca słodkiej kwiatowości w miodowym wymiarze – giną gdzieś w niebycie wymienione wsród składu nuty drzewne – brazylijskie drzewo różane, sandałowe i cedr.

„Amarige” przypomina w tym nieco „Poem” Lancome, ale jest oryginalniejszy i bardziej charakterny. 

Przez to, że nie ewoluuje, jest linearny, od początku do końca bez żadnych meandrów i szufladek, może być postrzegany jako mało wyrafinowany, ale nie można odmówić mu kuszenia i kokieterii. To woń kobieca, nie dziewczęca, odpowiednia dla tych pań, które nie wstydzą się odważnej, uwodzicielskiej zmysłowości. „Amarige” idealne będą na wieczór, nocne wyjście czy randkę, zwłaszcza gdy chcemy kogoś olśnić i schwytać w sieci swych kobiecych powabów. Dodatkowo, jest bardzo trwały, powiewy zapachu czuć przy każdym ruchu ciała przez wiele godzin po aplikacji. 

Nuty: tuberoza, mimoza, gardenia, ylang-ylang, kwiat pomarańczy, jaśmin, akacja, drzewo sandałowe, brzoskwinia, goździk, śliwka, neroli, wanilia, ambra, nuty drzewne, czerwone jagody, brazylijskie drzewo różane, fasolka tonka, czarna porzeczka, piżmo, orchidea, mandarynka, cedr, liść czarnej porzeczki, róża, fiołek.