Opublikowane w

Waniliowe oblicze klasyka – Yves Saint Laurent „Black Opium Intense”

 

„Black Opium Intense” to bardziej waniliowa, ale i chyba mniej udana wersja klasycznego Black Opium. Nuty składowe takie jak absynt, malinojeżyna i lukrecja obiecują intrygującą całość, niestety zapach nie wykracza poza mało charakterystyczną waniliowo-słodką, okraszoną maślanym jaśminem kompozycję. Akord kawy, który i w pierwotnym Black Opium nie był zbyt prominentny, a jeśli już to w postaci mocno mlecznego i zasypanego cukrem capuccino, w wersji Intense jest jeszcze bardziej nikły. Mimo wszystko, nie są to perfumy i wielbicielom typowych mainstreamowych słodziaków mogą przypaść do gustu, ale z pewnością nie jest to zapach, który pozostaje na dłużej w pamięci. Jest w „Black Opium Intense” pewna przyjemna śmietankowość i ciepły glow, ale to w zasadzie wszystko czym mogą zrobić pozytywne wrażenie. Wbrew sugerującej większą wyrazistość i intensywność nazwie, flanker ten jawi się mimo całego swego podobieństwa do klasyka jako jego mniej interesująca, a bardziej mdła i nijaka wersja. Ustępuje mu również trwałością i projekcją, chociaż parametry użytkowe nadal pozostają  na przyzwoitym poziomie.

Nuty: wanilia, jaśmin wielkolistny, kwiat pomarańczy, lukrecja, absynt, kawa, malinojeżyna, drzewo sandałowe.

 

Opublikowane w

Dwa zapachy z krainy dymu i popiołów – Franck Boclet Ashes i Montale Greyland.

Mimo podobnego charakteru i nastroju w jakim są utrzymane te perfumy, zasadnicze różnice zaznaczają się już w otwarciu. Montale zaczyna się uderzeniem zielonego pieprzu zmieszanego ze świeżymi, zielonkawymi nutami. Ashes od razu zanurza się w morze bylicy piołun, i początkowo jest o wiele bardziej gorzkie i ponure niż poprzednik.

Po kilkunastu minutach oba zapachy nabierają wyraźnie dymnych tonów. Greyland posępnieje, staje się suchy, gorzkawy i wytrawny, a twór Francka Boclet pogrąża się w coraz ciemniejsze gorzko – ziemiste otchłanie.

Cały czas odnosi się wrażenie, że Greyland jest lżejszy, bardziej zielony i łatwiejszy w odbiorze, a także bardziej korzenny. Nie wyczuwam tu zbyt wiele obecnej w składzie skóry, powiedziałabym, że dominuje pieprz po społu z wetywerią. W Ashes wraz z upływem czasu coraz wyraźniej zaznacza się balsamiczność igieł sosny i jałowca oraz kadzidło, raczej leśne i drzewne w charakterze niż zimno-kościelne.

Podsumowując, bardziej przypadły mi do gustu perfumy sygnowane przez Francka Boclet. Są głębsze, z bardziej sprecyzowanym charakterem, posępne gorzkością piołunu, który przez cały czas nadaje temu zapachowi kierunek. Ashes jest bardziej złożony, mocniej ewoluuje, pokazuje różne twarze. Z dominujące piołunowej goryczy skręca w stronę kadzidlaną, potem dymno-balsamiczną, a na końcu drzewną, z osmalonym żarem ciemnym, suchym drewnem. Pod względem projekcji, większa jest w perfumach Francka Boclet, jeśli chodzi o trwałość, to jest podobna, około 6-7 godzin.

Greyland: pieprz, cedr, wetyweria, skóra, drzewo gwajakowe, drzewo sandałowe, imbir, piżmo, róża.

Ashes: kadzidło, drzewo gwajakowe, goździki, cedr atlaski, piołun, nuty drzewne, bursztyn, paczula, piżmo.

(Krzysztof Stec „Krzesła”)

(Heiko Muller „Monster”)